Waarom?

In de wereld komt het regel­ma­tig voor dat iemand zich van het leven berooft. Mensen die het leven niet meer zien zitten, omdat zij geen ver­wach­ting meer hebben voor de toe­komst. En waar­schijn­lijk ook geen ruimte meer hebben om zich te laten helpen.

Voor nabe­staan­den is een on­ver­wachte dood van een geliefde con­fron­terend en doet verschrikke­lijk pijn. Hoe pijn­lijk is het voor de nabe­staan­den die een geliefde moeten missen door zelfdo­ding? Veel vragen komen dan naar boven, aan zich­zelf gericht. “Waarom hebben we niets gemerkt? Waarom deed hij of zij dat? Wat hebben we ver­keerd gedaan? Hadden we maar...”. Zo zullen er nog veel meer vragen en constate­ringen zijn die achteraf gesteld wor­den. Daar kom je als nabestaande niet uit. De geliefde - de hulpe­loze over­le­de­ne - liet zich niet helpen.

Tijdens mijn aanwe­zig­heid in de Sint-Jan kwam ik een vrouw tegen die erg verdrie­tig keek. “Het lijkt alsof u erg verdrie­tig bent”, zei ik met een glimlach. Prompt bleef zij staan en keek me ver­baasd aan. Zij beves­tigde mijn constate­ring. Nadat ik me had voor­ge­steld vroeg ik haar om samen even te praten. We zochten een plekje op en ik vroeg haar waar dat verdriet vandaan kwam. Tranen schoten in haar ogen toen zij ver­telde over haar vriendin, die precies een jaar gele­den haar eigen leven had beëindigd. Vandaar haar bezoek aan de kerk om een kaarsje te bran­den. Deze vrouw ver­telde me ook dat zij met niemand over haar verdriet kon praten, omdat niemand haar verdriet snapt. “Ik was de enige die bij mijn vriendin thuis kwam en ik wist wat zij van plan was. Alles heb ik ge­pro­beerd om het uit haar hoofd te praten. Ik heb haar ook verwezen naar instanties die haar wil­den helpen, maar mijn vriendin ging haar eigen weg en liet zich niet helpen”, besloot deze vrouw haar verhaal met een diepe zucht.

Dat is een verschrikke­lijke erva­ring om mee te maken. Maar blijk­baar was het voor die vriendin de enige manier om verlost te wor­den van haar benauwd­heid, zorgen, angsten en teleur­stel­lingen. Deze gevoelens zaten waar­schijn­lijk zo diep gewor­teld waar niemand bij kon komen. Ook deze vrouw - als vriendin - kon haar niet helpen. Woor­den schieten in zo’n ont­moe­ting tekort. Ik vroeg de vrouw om de keuze van haar vriendin te res­pec­teren, omdat het voor haar de enige weg van be­vrij­ding was. Op het ‘waarom’ zal u waar­schijn­lijk geen ant­woord krijgen, maar herinner haar in de mooie momenten die u met haar kon delen.

Deze vrouw ver­telde me dat zij geen Bijbel had, maar zij had hoop en ver­wach­ting in haar gebed bij het aans­te­ken van een kaarsje. Ik ver­telde haar dat het kaarslicht het Licht van Christus sym­bo­li­seert. Zoals ook in de Bijbel staat dat Hij red­dend is ver­sche­nen in een donkere wereld van geweld en verdriet. Dat laat het Paas­feest zien en ook Zijn nabij­heid met Pink­ste­ren. Laten wij dan geen oor­deel vellen, want dat komt alleen God toe. In deze ont­moe­ting kon ik niets oplossen, maar wel om er te zijn met een luis­te­rend oor. Laat dat de ander tot troost zijn. Met een glimlach op haar gezicht namen wij afscheid.

br. Diederik