Levende herinneringen
Bij het ouder worden, komen er steeds meer momenten van afscheid nemen. Geen afscheid van een bekende op een vliegveld of een treinstation, maar een fysiek afscheid voorgoed, zoals wij iemand gekend hebben. Dat doen we wanneer wij een bekende naar zijn of haar laatste rustplaats brengen. Meestal ervaren we dan pijn of verdriet omdat de overledene geliefd was bij familie en vrienden.
Het wonderlijke is dat door zo’n afscheid herinneringen naar boven komen, scherper worden, en laten zien wat voor persoon de overledene was. In die zin draag je de overledene altijd met je mee. Daar hoeven we niet oud voor te zijn, verdrietige, mooie of leuke herinneringen zijn voor iedereen weggelegd en is heel persoonlijk.
Prachtige verlossende woorden liet Jezus ons na en zijn door Zijn leerlingen en volgelingen opgeschreven. Het verhaal gaat dat Hij zich na zijn opstanding heeft laten zien aan zijn leerlingen: Op weg naar huis liepen twee Emmaüsgangers in een diepgaand gesprek over Jezus. Vol verwondering, maar ook verdrietig en teleurgesteld over Zijn heengaan. Hun verwachting in Hem was verdwenen en ze zagen door hun verdriet de werkelijkheid van hun leven niet meer. ‘Verblind’ waren zij toen Jezus plotseling met hen meeliep op weg naar hun huis, want zij herkenden Jezus niet. Dat gebeurde later toen de Heer het eten zegende. Zo werd hun ontmoeting groots, vreugdevol en zaligmakend. Vol blijdschap gingen zij de lange weg terug om deze blijde ontmoeting aan hun vrienden te vertellen.
Ook vandaag wordt Zijn zegen aan ons gegeven en mogen we geloven dat Jezus Christus in ons leven aanwezig is. Dat geeft ons troost en moed. Gelukkig mogen wij allemaal de woorden van Jezus Christus tot ons nemen. Juist in een wereld waar onvrede heerst, geven Zijn woorden ons troost en rust. Dat is een kwestie van geloof en vertrouwen. Zo’n overgave vinden we o.a. in de woorden van psalm 139. Deze begint met:
Heer, gij doorgrondt en gij kent mij,
gij weet van mijn zitten, mijn opstaan,
gij verstaat mijn gedachte van verre.
Wanneer wij die overgave voelen, zijn we gelukkige mensen en kunnen wij de woorden van psalm 139 verder lezen als een gebed. Dan voelen wij ons niet meer alleen en mogen wij geloven dat Christus in ons aanwezig is. Ons leven wordt dan een levende aanwezigheid van Gods Geest. Dat is Pinksteren!
br. Diederik
