Tijd van Leven

Mis­schien heeft u weleens het lied horen zingen of horen spelen: “Uren, dagen, maan­den, jaren vlie­den als een schaduw heen”. Een mooi lied dat nog wel eens gezongen wordt op oude­jaars­avond in een pro­tes­tantse kerk. Ouderen onder ons hebben die melodie waar­schijn­lijk ook weleens horen spelen tij­dens een conference van Wim Kan, op de radio en later op de tele­vi­sie. De tekst van dat lied maakt ons dui­de­lijk hoe snel het leven gaat. Ik hoor mijn groot­moe­der nog zeggen: “Wanneer je achterom kijkt, is het leven zo voorbij”. Zo ervaar ik dat nu ook. Over dat on­der­werp heb ik eens met een aantal stu­den­ten ge­spro­ken, hoe zij dat ervaren. Maar ook jonge mensen vin­den dat een dag of een week zo voorbij is. De tijd vliegt tussen onze vingers door. Hoe bewust moeten wij met onze tijd van leven omgaan?

De kerst­da­gen en oud en nieuw liggen alweer achter ons. Mis­schien waren deze dagen erg emo­tio­neel voor u, maar wel sfeer­vol en gezellig. Het zijn vaak dagen om te her­denken wat voorbij is gegaan in het afgelopen jaar. Ik kan me her­in­ne­ren dat ik - als kind - met oud en nieuw bij mijn groot­moe­der was. Meestal was dan de hele familie aanwe­zig. Een paar minuten voor twaalf tij­dens de jaar­wis­se­ling, ston­den wij allemaal in een kring met een glas champagne in de hand. Die paar minuten voor twaalf waren emo­tio­neel, omdat mijn groot­moe­der altijd even het woord voerde. Een kleine speech waarin zij het verlies van haar man en dochter – zus van mijn moeder – in her­in­ne­ring bracht. Mijn overle­den tante is maar 29 jaar gewor­den en liet twee dochtertjes en haar man achter. Een verdriet dat de familie met elkaar deelde. Door de tranen heen werd er geproost op het nieuwe jaar. In dat proosten zat geloof en hoop op een goede toe­komst. Tranen, hoop en vreugde kunnen samen gaan, omdat wij altijd ons moeten richten op de toe­komst die ons leven geeft. Ons leven is doordrenkt van hoop. We hopen op een goede ge­zond­heid; ver­trouwen; liefde; aan­dacht; vrede; geluk, om er maar een paar te noemen. Onze dage­lijkse be­kom­mer­nissen wordt door hoop gedragen. Maar wanneer bijna alle hoop uit ons leven wegebt, zodat we geen uit­komst meer zien, blijft er nog één hoop over: hopen op Gods erbarmen.

Wanneer wij het nieuwe jaar ingaan, nemen wij veel erva­ringen van het voor­gaande jaar met ons mee. Verdrie­tige, maar ook goede erva­ringen waarvan we blij wor­den. Het verdriet zullen we een plekje moeten geven om verder te kunnen leven. Een geliefde nemen we mee in ons hart, dich­ter­bij kan niet. Dat is het mooiste plekje om een over­le­de­ne met je mee te dragen. Dan zijn we ook in staat ons te richten op de toe­komst. Jonge mensen gaan de toe­komst met veel energie tegemoet. Plannen maken voor een studie of werk­zaam­he­den zijn hoop­volle bezig­he­den, die hen zelf­stan­dig en volwassen maken. Ook veel ouderen maken plannen. Velen van hen maken vakantie­plannen, of maken plannen voor huishou­de­lijke ver­an­de­ringen. Helaas hoort bij het ouder wor­den ook licha­me­lijke beper­kingen, waardoor je aan huis gekluisterd bent. Maar door deze beper­kingen hoeft het leven niet minder inte­res­sant te wor­den. Vaak zijn het de kleine dingen die ons ver­won­deren waarvan we kunnen genieten. Zoals de natuur, of her­in­ne­ringen aan mooie tij­den die we gekend hebben.

Wanneer wij achterom kijken en onze ze­ge­ningen van ons leven kunnen tellen, door ons verdriet heen, dan hebben wij het leven begrepen. Laten wij hopen dat het nieuwe jaar ons ge­zond­heid en inner­lijke vrede brengt. Wanneer wij onze hoop koppelen aan ons geloof in de liefde van Christus, dan is er uit­komst. Paus Fran­cis­cus schrijft: “Vanuit verdriet komt blijd­schap. Onze onein­dige droef­heid geneest, door een onein­dige liefde van Christus”. Laten we daarom het nieuwe jaar hoop­vol beginnen in het Licht van Christus, dat ons met Kerst ge­schon­ken is en met Pasen Haar vol­tooi­ing kreeg. Dat Licht zal ons lei­den naar God de Vader.

Laat dat onze troost zijn.

Br. Diederik