Kaarslicht

De maand de­cem­ber is altijd een gezellige maand. Het Sin­ter­klaas­feest is nog maar net afgelopen of de kerst­ver­sie­ring wordt al te voorschijn gehaald. Dat laten de etalages in de winkelstraten ook zien en de tuin­cen­tra waren al een maand eer­der be­gon­nen met hun kerstdecors en het uitstallen van hun kerstartikelen. Alles ter ere van... Ja, waar­van eigen­lijk?

Wanneer wij dat willen weten, zullen wij het kerste­van­ge­lie in het N.T. van de Bijbel moeten lezen of een kerk binnen­gaan om te zien wat het Kerst­feest eigen­lijk inhoudt. Ik mag me gelukkig prijzen dat onze kerk elk jaar een prach­tige kerst­stal heeft. Een groter contrast van het op weg zijn naar de kerst­stal met het feestgedruis van winkelende mensen op straat, is er bijna niet. Op weg naar de stal hoor ik geen populaire kerst­lied­jes van: “Jingle bells” of “O dennen­boom”, maar ervaar ik een stille ver­won­dering over iets dat zich ruim twee­dui­zend jaar gele­den afspeelde.

Op kerst­avond zijn de winkels dicht om ’s nachts opnieuw dat Kerst­kind in alle eerbied te ont­van­gen. Kerst zon­der het kind Jezus heeft voor mij geen waarde. Zonder het Kerst­kind is kerst­feest alleen een gezellig familie­feest. Ook be­lang­rijk, maar het Kerst­kind geeft veel meer dan dat. Hij is de beloofde Messias, Die onze zon­den vergeeft en ons de weg wijst naar God de Vader. Als mens kunnen wij dat niet bevatten, maar wel geloven. Wanneer we deze overgave voelen, kunnen we zingen: “Het Licht der wereld is ons red­dend ver­sche­nen”. Maar ja... wat doen wij ermee?

Kaarslicht is met Kerst niet weg te denken omdat het een sfeer van gezellig­heid geeft. Een stukje intimi­teit ont­staat door het wegvallen van de omge­ving waar het kaarslicht niet komt. Bij kaarslicht zien wij er ook nog eens beter uit. De oneffen­he­den van het gezicht vallen weg omdat de ogen twinkelen door het kaarslicht dat altijd in bewe­ging is. Kaarslicht doet wat met ons. Dit zijn uiter­lijk­he­den, maar wanneer wij het Kerst­kind koes­te­ren in ons hart dan steekt deze liefde ver boven alle uiter­lijk­he­den, kerst­di­ners en kerst­ver­sie­ring uit. Inner­lijke rijkdom komt ervoor in de plaats.

Door het jaar heen lopen veel mensen de ka­the­draal binnen om even een kaarsje aan te steken voor een zieke, een overle­den familielid of bekende. Niet alleen katho­lie­ken bran­den een kaarsje, ook pro­tes­tantse chris­te­nen hebben daarin hun weg gevon­den. Zelfs mensen die zeggen dat zij niet geloven, bran­den weleens een kaarsje om een bekende te gedenken. Bij kaarslicht wor­den we vaak even stil en dalen af naar ons diepste-zijn, verbon­den met de ander. Maar die ander kan ook Jezus zijn. Het licht van Christus – het Kerst­kind – wordt vaak sym­bo­li­sch aange­ge­ven met kaarslicht.

Zo ook in de Paas­nacht wanneer het “Licht” van de opgestane Heer naar ons toe­komt door de Paaskaars aan te steken. Zo mak­ke­lijk is het om Jezus in ons leven toe te laten. Hij heeft zich­zelf aan ons gegeven. Dat laat Christus ook zien in de Eucha­ris­tie, in de vorm van brood en wijn: Zijn Lichaam en Bloed. Het Kerst­kind heeft ons dat heil gebracht. Daarom is de waarde van het kerst­feest vele malen groter met Jezus, dan zon­der Hem.

Een bood­schap van licht en vrede is moei­lijk te bevatten voor diegene die een zwaar kruis te dragen heeft en zich daardoor verlaten voelt. Alleenstaande mensen kunnen het deze dagen extra moei­lijk hebben, omdat kerstvreugde vaak gedeeld wordt met familie of vrien­den. Maar wanneer deze er niet zijn, voelt dat als een gemis. Het Kerst­kind laat wat anders zien! Het verlossend Licht van Jezus wordt gedeeld en is aan ie­der­een gegeven. Zijn liefde is juist ook voor u, wanneer u zich alleen voelt, ziek bent of aan het eind van uw leven staat. Wel in de steek gelaten door mensen om welke reden ook, maar niet door het Christus­kind.

Wanneer wij ons hart open­zet­ten voor dat Kind, kunnen we zeggen: “De Heer is mijn her­der mij zal niets ont­bre­ken”. (Ps. 23) Zo kunnen wij dan in het Licht van Christus kerst­feest vieren. Door het jaar heen een een­vou­dig kaarsje bran­den in de kerk maakt ons niet alleen stil, maar ver­wijst ons ook naar dat Licht. Laat dat onze troost zijn.

Br. Diederik