Dat is ‘toevallig’
Wat zeggen we dat vaak tegen elkaar: “Dat is toevallig”. Misschien kunt u ook zo'n moment herinneren dat er 'toevallig' iets gebeurde waar u verbijsterd over was. Tijdens mijn gesprekken hoor ik dat regelmatig.
Nog niet zo lang geleden gebeurde dat twee keer. “Dat is toevallig”, zei een vrouw tegen me toen ik me had voorgesteld en vertelde dat ik voor het Apostolaat van Troost werkte. Zij vertelde me dat haar zus twee weken geleden is overleden. “Mijn man en ik moeten ons verdriet nog verwerken. En mijn man is vandaag ook nog jarig”, besloot zij haar verhaal. Haar man zat naast haar met tranen in zijn ogen. Wat liggen verdriet en blijdschap dicht bij elkaar.
Nadat ik de man had gefeliciteerd kwamen we tot een mooi gesprek over vergankelijkheid van het leven en het accepteren daarvan. Het accepteren lukt meestal wel, maar om elkaar fysiek los te moeten laten doet pijn en geeft verdriet. Gelukkig hebben wij onze herinneringen die we met liefde bij ons dragen. De vrouw vertelde me verder dat zij elke dag psalm 121 leest. Wat geweldig om je troost te zoeken bij God. Want die psalm zegt: Waar haal ik mijn hulp vandaan? Mijn hulp komt van de Heer”. Toen ik de tekst van deze psalm zei, keek zij me verrast aan. “Ja, zo is het”, bevestigde zij.
Wanneer je verdriet of blijdschap kunt delen met de ander geeft dat verlichting. Is het dan toeval wanneer de ander op het juiste moment jou opzoekt? Ik denk dat veel dingen geleid worden, ook deze ontmoeting met dit echtpaar. Vaak bidden we om hulp en verwachten dat op het moment wanneer wij hulp nodig hebben. Maar Gods hulp komt vaak op een ander moment, in een andere vorm. Daarin laat God zijn aanwezigheid zien. Wanneer wij dat niet herkennen dan zeggen wij al gauw: ‘Dat is toevallig’.
Ook de man die ik twee dagen later aansprak was bijzonder verbaasd en verrast, omdat hij vijf minuten daarvoor zat te piekeren over een spirituele geestelijke gebeurtenis in zijn leven die hij niet kon thuisbrengen. En dacht ook na, welke plaats hij Maria moest geven binnen zijn protestantse geloof. “Hoe moet ik Maria zien binnen het christelijk geloof?”, vroeg hij me. Daarover hadden wij een mooi gesprek. We vergeten vaak dat Maria door God zelf apart is gezet. Je zult maar de moeder van Gods Zoon, genaamd Jezus, worden. Hoe bijzonder is dat? Dat is niet te bevatten.
Maria jubelde het uit in haar lofzang: Mijn ziel verheft de Heer en mijn geest jubelt in God mijn Heiland. Want Hij heeft neergezien op de geringheid van zijn dienstmaagd, want zie van nu af zullen alle geslachten mij zalig prijzen... Zo begint het Magnificat. Haar verwondering en vertrouwen was groot in datgene haar is overkomen. Ons gesprek ging verder hoe je als gelovig mens daarmee kunt omgaan, wetende dat Christus onze Verlosser is. “Ik geloof niet in toeval”, zei de man. “Deze ontmoeting moest zo zijn”. Dat bevestigde hij met een blij gezicht.
Elk gesprek waarin ons geloof centraal staat is Christus aanwezig. Dat zegt Jezus zelf. Hij is de nabijheid van God. Wanneer we dat geloven krijgen we kracht naar kruis. Laten wij God danken wanneer we elkaar in het licht van Christus mogen helpen. Ook binnen de Sint-Janskathedraal.
Broeder Diederik
