Videoportet

Een prachtig videoportret is gemaakt door Mijke Pol en Rob van Oijen over het werk van het Apostolaat van Troost.

Apostolaat van Troost

Afscheid van een viervoeter

Haar grote bruine ogen kijken alleen nog maar op verzoek omhoog en dan wordt pijnlijk duidelijk hoe zwaar ze het heeft. Haar trieste blik snijdt genadeloos door mijn ziel. Haar lichaam staat als een snaar die te strak gespannen is. Verbeeld ik het me of ademt ze anders nooit zo snel?

Ze zet haar achterpoten schrap om de pijn beter te op te kunnen vangen. Af en toe zet ze een heel klein stapje vooruit, maar zelfs dat kost haar veel energie: Kostbare kracht die ze eigenlijk niet lijkt te kunnen missen. Haar staart - normaal vrolijk kwispelend - houdt ze strak tussen haar achterpoten. Ze draagt haar lot zonder zelfs maar een keertje te janken. Dit in tegenstelling tot haar baasje. Zijn tranen trekken een spoor over zijn wangen, bij het zien van zoveel leed.

Hij haalt herinneringen op aan betere tijden en verteld me dat ze als pup aan de verdrinkingsdood is ontsnapt. De eigenaar had haar - in al zijn goedheid - naar het asiel gebracht, in plaats van haar te verzuipen in een zak met stenen. Slecht vier weken oud was ze toen ze enthousiast op haar nieuwe baasje af kwam lopen. Eigenlijk te jong om zonder moeder door te brengen, ging ze toch met hem mee. De eerste tijd sliep ze in de voerbak, zo klein was ze. Haar stevige poten die totaal niet in verhouding waren met de rest van haar lif, hielden de belofte in dat ze uit zou groeien tot een grote hond. Dat deed ze dan ook. Ruw goudgeel melkboeren - honden - haar dat alle kanten op stond, was haar handelsmerk.

Ze bleek waakzaam en speels, onverschrokken en aanhankelijk en ze was oersterk. Dat laatste zal die inbreker zich vast nog heugen en anders helpt dat litteken dat hij van dit gevecht overhield hem daar wel bij... Uren kon ze liggend in de genadeloze Caraïbische zon doorbrengen. Als de hitte haar te veel werd, kroop ze even onder de auto om af te koelen. Ze at alles wat ze maar vinden kon, zelfs stenen. Men beweert altijd dat de honden op hun bazen gaan lijken. Of andersom. Deze hond is inderdaad net als haar baas: slim, eigenzinnig en geen allemansvriend. Ze laten je niet zomaar toe, maar wanneer je eenmaal hun vertrouwen en vriendschap hebt gewonnen, gaan ze voor je door het vuur.

Maar nu is het vuur in haar gedoofd, ze levert haar laatste gevecht. Een gevecht tegen de tijd, dat ze zeker gaat verliezen. De pijn is langzaamaan ondraaglijk aan het worden. De uitspraak van de dierenarts was helder en bleef even in de lucht hangen. Woorden die tot dan toe slechts gedachten waren, werden hardop uitgesproken. Hij verontschuldigde zich nog even voor zijn boute uitspraak, maar wilde duidelijk zijn. Haar baasje heeft nog een dag de tijd om afscheid te nemen. Ze verdient het om verlost te worden uit haar lijden. Een waardig afscheid, voor een waardig bestaan. En eindelijk geen pijn meer... Dat gegeven sterkt hem in zijn besluit.

Ik weet dat hij intens verdrietig zal zijn om haar dood. Een leven zonder haar aan zijn zijde, zonder urenlange wandelingen: hij kan het zich niet voor stellen. Terwijl ik kijk hoe hij haar zachtjes over haar kop aait, realiseer ik me dat hij zich voor het eerst in ruim veertien jaar tijd ook eenzaam zal gaan voelen in huis. Want vanaf morgen zal zij hem niet meer kwispelend begroeten en nooit meer spontaan haar lieve kop in zijn schoot legt, als hij troost kan gebruiken...

Dag Lisa, dag trouwe viervoeter.

Monique Vos